حسين رضازاده ، يوسف كرمي و مهدي بيباك

بايد قبول كنيم تنها كم لطفي داوران، روح خراش ِ ورزشكاران ما نيست ، كه كم محبتي و تبعيض ِ مسوولان نيز بار گرانتري بر دوش اين عزيزان است. يوسف كرمي پس از 4 مسابقه كه در هر كدام ، بيم ناداوري ، نيز علاوه بر جو سنگين مسابقه ، فشار مضاعفي بر وي داشت ، پا به فينالي نهاد كه حريف وي ، يك مبارز بود كه هر حركت هوشمندانه وي ، مي توانست كرمي را از مدال آوري باز دارد . او ديگر حريف دهها كيلو فولاد نبود . او نياز به هشياري ، دقت ، چابكي و تمركزي داشت كه ارزشش از بالا بردن وزنه‌هاي دويست كيلويي كمتر نبود.
آيا گناه كرمي و بيباك نداشتن رمز يا اباالفضل(ع ) است ؟ نداشتن پيشنهاد تابعيت از ديگر كشورهاست؟
آيا سرودهاي حماسي را فقط براي حسين رضازاده ساخته‌اند ؟ آيا رضازاده در نمايش ، حرفه‌اي شده است؟

و مهدي بيباك حق داشت كه گريست ، زحمت يكسال تمرين مداوم او به مكرِ اعراب حيله گرو ثروتشان باخت و او غريب ماند ، در صحنه اي كه هيچكدام از صاحبان امر حضور نداشتند .
هرچه هم او را طلايي بخوانيم ، از دردش نخواهد كاست.
اما به هيچوجه خرده‌اي هم بر هنر رضازاده در شكستن ركوردها، كسب مدالها و افتخارات نيست و بي ترديد، همه اينها حاصل سختكوشي و تمرينات سنگين اوست . او افتخار همه ايرانيان است ، اما بدور از نمايش .