راديو اراك در اوائل تاسيس خود براي استخدام گوينده خبر، اطلاعيه داده بود و منهم كه 17 سال سن بيشتر نداشتم و صدايم هم در اوان بلوغ، پر از نويزهاي فركانس بالا بود ، سرشار از اعتماد به نفس در خيل مشتاقان گويندگي خبر در صف طولاني به انتظار ايستادم.
براي من در اون زمان صدا وسيما يعني همه چي،. يعني بازيگري و سينما و هنرپيشگي و خلاصه هر هنري در اونجا خلاصه ميشد.
با ورود به اتاق پخش و اعلان دستور از اتاق فرمان ، صِدام رو در گلو انداختم و شروع به خوندن يك تيكه خبر آزمايشي كردم. يكبار از بلندگوي اناق فرمان تذكر داده شد كه : "تيپ نگيريد ، لطفاً . با صداي معمولي خودتون بخونبن". چشم گفتم و دوباره شروع كردم .درست خاطرم نيست ، بنظرم مياد بيشتر تيپ صداي ناصر احمدي (گوينده خبر اون زمان) بود. مرتبه دوم همراه با درخواست اينكه : آقا تيپ نگير ، از نفر بعدي خواستن كه داخل بياد و پرونده گويندگي من بسته شد. (ادامه دارد...)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر