نماز شکر با تعقیبات جام حذفی

اولین بار که تیم فولاد خوزستان بنای تملّق و ریا را در نماز شُکر پس از قهرمانی در لیگ برتر بنا نهاد، مطمئن بودم که این اتّفاق به شکل چندش آوری در سالهای بعد ادامه پیدا خواهد کرد، که به خصوص، در 2دوره ی "خدا شاکر" هم شاهد آن بودیم و اطمینان دارم که هر سال و هر دوره و بعد از هرپیروزی این نمایشِ ریاکارانه، رنگین تر خواهد شد.
سوال اینجاست: با توجه به اینکه این سالها و بخصوص چند ساله اخیر، توجّه خدا و دست اندرکاران بارگاه الهی بیشتر درگیر ورزش ما شده است ، آیا باید علل ناکامیهای ورزشهای ناموفّق را در حوزه عقیدتی باشگاهها و مسوولانشان جستجو کرد؟ آیا باشگاه صنعت نفت و شیرین فراز گبرمسلک بوده اند که به لیگ یک سقوط کرده اند ؟ یا فرمان کریمی به بت پرستی روی آورده بود ، چون رمز موفّقیت استقلال که توجه باریتعالی و لطف امام زمان بوده است. شاید هم که اگر یکبار به شیرین فراز اجازه قهرمانی و برگزاری نماز شکر می دادند آنها هم مشمول رحمت الهی و بارش انوار حق میشدند.
سوالی دیگر: آیا این بازیکنان با توجه به اینکه بعد از بازی فرصتی برای وضو و یا تجدید وضو ندارند آیا همه قبل از بازی برای نماز، وضو گرفته اند؟ آیا در طی 120 دقیقه بازی باید تمام حواس و همّ و غم شان ، حفظ و نگهداری این وضو باشد؟ آیا طوری وضو گرفته اند که هیچ مبطلی، باطلش نکند؟
- آیا با وجود 100 هزار جفت چشم و مقادیری مشابه دوربین و خبرنگار و ملّت آویزان، جایی برای این شُکرِ خالصانه، باقیست؟ آیا نمی توانند مثل آدم در گوشه خانه شان ، شُکر به جا بیاورند یا علی آبادی خدایشان شده؟
- این نماز یعنی این که خدایا شکرت که ما قهرمان جام شده ایم و شکرت که تیم دیگر نشد؟
همه چیز خیلی با هم قاطی شده است ، کاش تا حدودی مرزها و حریمها را حفظ میکردیم، اینطوری هر چیزی براحتی بازیچه میشود.