Sina

بي تو من دلتنگم
مثل ابري كه نبارد هرگز
غربتم بي تو سر انجامي ندارد هرگز
خلا زندگيم را روزي
رنگ چشمان تو از هم پاشيد
روي خاكستري آب حبابي تركيد
بي تو خاموش تر از مرغ اسيري بودم
كه نمي كرد عبور از قفسش حتي باد

چشمهاي تو به من فرصت پيغام و سرور
دستهاي تو به من رخصت آزادي داد
و شب سرد سكوتم را
پيوست به بيداري نور
و طلوع فرياد
سايبان تنم اين تب زده در اين برهوت
تا ابد ساقه سر سبز و نوازشگر دستان تو باد
تو نباشي من و اين بستر سرگرداني
من و گهواره ياد
و هم آغوش سرم بالش باد
نفست گرمتر از تابش خورشيد به دامان عطشناك كوير
گونه ات داغتر از لاله تاول زده در هم بياباني دور
جامه ات برگ گل سرخ در آغوش نسيم
و تنت موج نوازشگر نور
چشم هايت گل صد برگ غرور
گرمي ناب تنت ، در رگ پر جوش صحاري تب روز
و نگاهت به شب وسوسه ، فانوس نجابت افروز

و براي دلم اين عشق بزرگ
رنگ لبخند غريبي است به رخساره ماهيگيري
كه تن خم شده اش
طرح كامل شده تنهايي است
ولي از معجزه بخت اينك
صيد او يك پري دريايي است
لب رودي كوچك
غرق ناباوريش يافته در تور حقير
مرد خوشبخت فقير